Dobar igranofilmski prvijenac

Arsen Oremović, dugo­go­diš­nji film­ski kri­ti­čar i reda­telj doku­men­tar­nih fil­mo­va, odlu­čio se u zre­lim godi­na­ma otis­nu­ti u igra­no­film­ske vode.

Njegov igra­ni prvi­je­nac “Glava veli­ke ribe” upra­vo se pri­ka­zu­je u doma­ćim kini­ma, a bavi se tipič­nim hrvat­skim pos­trat­no-tran­zi­cij­skim slu­ča­jem. Andrija (Nikša Butijer) je nado­bud­ni tak­sist s podu­zet­nič­kim ambi­ci­ja­ma, koji pro­da­je obi­telj­sku kuću na selu u kojoj živi nje­gov brat rat­ni vete­ran (Neven Aljinović Tot) i taj novac namje­ra­va isko­ris­ti­ti za “pod­ma­zi­va­nje” pos­lov­nog pot­hva­ta. Nakon pro­da­je kuće brat poči­nje živje­ti s Andrijom i nje­go­vom supru­gom (Lana Barić) u Zagrebu, što će dodat­no naru­ši­ti nji­hov pro­ble­ma­ti­čan brač­ni odnos.

Zanimljivo da je film nas­tao pre­ma isto­ime­nom roma­nu reda­te­lja Ognjena Sviličića, koji nije sma­trao da je ta pri­ča pogod­na za ekra­ni­za­ci­ju, ali Oremović ju je pre­tvo­rio u dobar film. Riječ je o nisko­bu­džet­noj psi­ho­lo­škoj dra­mi, kak­ve čes­to viđa­mo u suvre­me­noj hrvat­skoj kine­ma­to­gra­fi­ji, ali pre­ciz­no i solid­no izvedenoj.

Redatelj suve­re­no vla­da uspo­re­nom film­skom nara­ci­jom, zbi­va­nja u fil­mu su život­no realis­tič­na, a glum­ci vrlo dobri i uvjer­lji­vi. Oremović povre­me­no uba­cu­je i pone­ku vizu­al­no potent­ni­ju sek­ven­cu, među koji­ma naro­či­to valja spo­me­nu­ti poti­caj­no mon­ti­ra­nu sek­ven­cu iz rural­nog živo­ta pot­kraj prvog dije­la fil­ma. Pohvalan je i reda­telj­ski osje­ćaj za tra­ja­nje film­ske cje­li­ne tako da film zavr­ša­va u pra­vom tre­nut­ku, pri­je nego se rad­nja razvod­ni i even­tu­al­no skre­ne u ponav­lja­nje viđenog.