Izložba „Stvarnost dodira“ Elizabete Močibob u Krasici

21.12.2015.

Izložba nazi­va „Stvarnost dodi­ra“ likov­ne umjet­ni­ce Elizabete Močibob sve­ča­no je otvo­re­na 19. pro­sin­ca u Domu kul­tu­re Zajednice Talijana u Krasici. Izloženo je devet rado­va iz naj­no­vi­jeg cik­lu­sa, nas­li­ka­nih kra­jem ove godi­ne teh­ni­kom ulje na plat­nu i kom­bi­ni­ra­nom teh­ni­kom. Platna su nejed­na­kih dimen­zi­ja, a izlož­bom domi­ni­ra četi­ri metra širok rad „Magdalenovi ves­la­či“. Posjetitelje doče­ku­je sli­ka po kojoj je izlož­ba nazva­na i ujed­no jedi­na na kojoj liko­vi ima­ju jas­no defi­ni­ra­ne kon­tu­re lica, dok su u veći­ni sli­ka lica zamag­lje­na ili čak izba­če­na iz kadra. Ljubav je nit vodi­lja izlož­be, snaž­na kao auto­ri­či­ni pote­zi kis­tom i njež­na kao dodi­ri nje­nih figu­ra, koji se bez­u­vjet­no pre­pu­šta­ju osje­ća­ji­ma, topli­ni i njež­nos­ti. Crnilo sje­ne koje odva­ja i spa­ja liko­ve na sli­ka­ma i sna­ga jar­kih boja poza­di­ne upot­pu­nju­ju i zaokru­žu­ju priču.

IMG_8314 (600x387)

Izložbu je otvo­rio mr. sc. Marino Baldini, povjes­ni­čar umjet­nos­ti i arhe­olog, nagla­siv­ši kako se radi o likov­nos­ti iznim­ne kva­li­te­te, čiji je poten­ci­jal otpri­je pre­poz­nat te istak­nuv­ši kako mla­da auto­ri­ca ima iza sebe i rad i talent, istra­žu­je, pro­izvo­di boje, kom­po­zi­ci­je i iko­no­gra­fi­je. Njen aps­trak­t­ni pris­tup kom­po­zi­ci­ji bes­pri­je­kor­no funk­ci­oni­ra u cje­li­ni, te pred­stav­lja novi­tet koji zas­lu­žu­je svo­je mjes­to na našoj sce­ni, a i šire. Nadalje, pohva­lio je auto­ri­čin pozi­ti­vis­tič­ki pris­tup, jer danas, dok se žiča­ne ogra­de dižu, ona nam na uzvi­še­ni način i u duhov­nom smis­lu dono­si nešto lijepo.

- Kao suprot­nost otu­đu­ju­će vir­tu­al­ne i druš­tve­ne stvar­nos­ti, auto­ri­ca nudi izvr­s­nu sli­kar­sku grad­nju koja umješ­no stva­ra anti­pod nes­tvar­nom, vra­ća­ju­ći diskurs pre­ma stvar­nom svi­je­tu istin­skih vri­jed­nos­ti. U tak­voj stvar­nos­ti dodi­ra dos­lov­no fizič­ke, ali tako­đer snaž­no obo­je­ne osob­nim sadr­ža­jem, nude se oni ele­men­ti intim­ne stvar­nos­ti koje ulja umješ­ne dore­če­nos­ti ispu­nja­va­ju kom­po­zi­ci­je. Elizabeta Močibob pri­la­zi sli­kar­stvu istra­žu­ju­ći iskon­sku vri­jed­nost, suprot­stav­lja­ju­ći bit­no i nebit­no, stvar­no i nes­tvar­no, nude­ći pro­fi­nje­nu sli­kar­sku for­mu kako kazi­va­nje raz­lo­ga zbog kojeg je dois­ta vri­je­di­lo ne samo pris­tu­pi­ti domiš­lja­nju, već izra­di­ti i osli­ka­ti čitav cik­lus, navo­di Baldini.

Uslijedilo je obra­ća­nje okup­lje­ni­ma auto­ri­ce Elizabete Močibob, te pro­čel­ni­ce Konzervatorskog odje­la Ministarstva kul­tu­re Istarske župa­ni­je Lorelle Limoncin Toth. Početak i kraj otva­ra­nja izlož­be obi­lje­ži­la je žen­ska kla­pa Rožice. Izložba osta­je otvo­re­na do 9. siječ­nja, a može se posje­ti­ti uz pret­hod­nu naj­a­vu na broj mobi­te­la: 091 9040265 ili na adre­su emocibob@gmail.com.

IMG_8284 (600x383)

Elizabeta Močibob rođe­na 1991. godi­ne u Puli. Djetinjstvo pro­vo­di u Karojbi te po zavr­šet­ku osnov­ne ško­le, 2006. godi­ne upi­su­je Školu za pri­mi­je­nje­nu umjet­nost i dizajn u Puli. Nakon matu­re, kao kipar­ski dizaj­ner upi­su­je Akademiju pri­mi­je­nje­nih umjet­nos­ti Sveučilišta u Rijeci. Kroz pred­di­plom­ski se stu­dij u tra­ja­nju od 2010. do 2014. sa kate­dre kipar­stva pre­ba­cu­je na kate­dru sli­kar­stva te 2014. godi­ne, pod men­tor­stvom sli­ka­ra Maura Stipanova, stje­če titu­lu prvos­tup­ni­ce pri­mi­je­nje­nih umjet­nos­ti. Od 2006. godi­ne aktiv­no sudje­lu­je u raz­nim pro­jek­ti­ma i skup­nim izlož­ba­ma te Ex tem­po­re natje­ča­ji­ma, 2012. godi­ne osva­ja prvu nagra­du struč­nog žiri­ja na „Likovnoj kolo­ni­ji Mlaka 2012“, a 2013. izla­že na prvoj samos­tal­noj izlož­bi „Ritam u pokre­tu“ u gale­ri­ji Garbas u Rijeci. Ubrzo nakon toga osva­ja prvu nagra­du u kate­go­ri­ji vizu­al­nih umjet­nos­ti na natje­ča­ju za umjet­nost i kul­tu­ru „Istria Nobilissima“. Uslijedile su skup­ne izlož­be u rije­ci, Karlsruheu i Motovunu. Trenutno poha­đa diplom­ski stu­dij na Akademiji pri­mi­je­nje­nih umjet­nos­ti u Rijeci.

Tekst i foto­gra­fi­je Marko ŠORGO