Objavljen  prvijenac Ane Marije Pavlović “Domišljan se”

07.01.2019.

Upravo je iz tiska iziš­la prva knji­ga sti­ho­va i pro­ze liž­njan­ske auto­ri­ce Ane Marije Pavlović nas­lov­lje­na “Domišljan se”. Riječ je o sed­mom nas­lo­vu Biblioteke Brnestra u nak­la­di Općine Ližnjan, jedins­tve­nom izda­vač­kom pro­jek­tu ove juž­no­is­tar­ske opći­ne koja uspr­kos teškoj kri­zi nak­lad­nič­ko-knji­žar­skog sek­to­ra na osno­va­ma odr­ži­vog knji­žev­nog razvo­ja objav­lju­je lite­rar­ne rado­ve sta­nov­ni­ka Općine, lokal­ne knji­ge glo­bal­nih vri­jed­nos­ti sa svi­ješ­ću kako je jedi­ni način da se iz kri­ze izi­đe upra­vo ula­ga­njem u nepo­sred­nu suvre­me­nu knji­žev­nu produkciju.

Predstavljanje knji­ge “Domišljan se” Ane Marije Pavlović odr­žat će se u Ližnjanu, u dvo­ra­ni Općine u čet­vr­tak, 24. siječ­nja s počet­kom u 18 sati. Knjiga nije nami­je­nje­na pro­da­ji, ali je pre­po­ru­če­na dona­ci­ja za pri­mje­rak 90 kuna. Sav pri­kup­lje­ni pri­hod od dona­ci­ja upla­tit će se na račun Općine Ližnjan, a za tro­ško­ve budu­ćih izda­nja Biblioteke Brnestra.

“Domišljan se” je knji­ga obi­telj­skih sje­ća­nja koja bilje­že kolek­tiv­nu memo­ri­ju auto­ri­či­na rod­nog sela Ližnjana kroz pos­ljed­njih više od sto­ti­nu godi­na. Djelo je podi­je­lje­no u pet cje­li­na od kojih prva nas­lo­va “Moje riči, moje rime” otva­ra zbir­ku intim­nim sti­ho­vi­ma o pjes­nič­kom iden­ti­te­tu spi­sa­te­lji­ce koja je cije­li život pisa­la, ali je tek u umi­rov­lje­nič­kim dani­ma smo­gla sna­ge i vre­me­na ozbilj­no se posve­ti­ti knji­žev­nom radu. “Najizravniji poti­caj da svo­je sti­ho­ve i pro­zu koji su se gomi­la­li deset­lje­ći­ma i osta­ja­li zatvo­re­ni u ladi­ca­ma dobi­la sam poha­đa­ju­ći tečaj pisa­nja koji su u knjiž­ni­ci ZVONA i NARI pri­je neko­li­ko godi­na vodi­li sadaš­nji ured­ni­ci moje knji­ge, brač­ni i spi­sa­telj­ski par Natalija Grgorinić i Ognjen Rađen”, kaže autorica.

Inače, knji­ga je pisa­na živo­pis­nim i pre­kras­nim liž­njan­skim čakav­skim govo­rom koji kako zbir­ka otva­ra stra­ni­ce raz­li­či­tih ljud­skih sud­bi­na, pos­ta­je svo­je­vr­s­ni knji­žev­ni subjekt priv­la­če­ći paž­nju bogat­stvom arha­ič­nog, a opet suvre­me­nog izraza.

Nakon priz­na­nja kako “po har­ti se lipu slova,/u sami­ni bespuća/šalje ih moja duša”, auto­ri­ca u sti­lu puč­ke pjes­ni­ki­nje kroz cje­li­ne “Domaći odo­ri” i “Svi jed­na­ki” razvi­ja por­tre­te sta­rih Ližnjanaca što pli­je­ne sli­ko­vi­toš­ću i onom auten­tič­nom mje­ša­vi­nom tra­gič­nos­ti i komič­nos­ti kojom nas život uvi­jek nano­vo iznenađuje.

Posebno je dir­lji­va cje­li­na nas­lov­lje­na “Moj otac, Pere Kumesar” u kojoj auto­ri­ca bilje­ži sje­ća­nja na svo­ga oca, poz­na­tog šaljiv­đi­ju i nes­luž­be­nog komen­ta­to­ra seoskih doga­đa­ja čiji smi­sao za brit­ki, pouč­ni humor i danas pam­te Ližnjanci.

Konačno, tu je i jeda­na­est dužih i kra­ćih pri­ča okup­lje­nih pod nas­lo­vom “Ljudi i dešti­ni” – pro­za je to snaž­na u svo­joj emo­tiv­noj iskre­nos­ti i pouz­da­na u doku­men­ti­ra­nju jed­nog vre­me­na koje je sada dale­ko iza nas.

Ana Marija Pavlović rodi­la se u Ližnjanu 1949. godi­ne, sred­nju ško­lu “Vladimir Božac” arhi­tek­ton­skog smje­ra zavr­ši­la je u Puli, a jedan dio živo­ta pro­ve­la je u SAD‑u gdje je zajed­no sa supru­gom Miloradom dobi­la tro­je dje­ce. Nakon povrat­ka u Ližnjan, kas­nih sedam­de­se­tih, sva­kod­nev­ne obve­ze obi­telj­skog živo­ta odv­la­če je od sus­tav­nog knji­žev­nog rada koji će, među­tim, ipak pro­na­ći mjes­to za sebe i to u auto­ri­či­nim umi­rov­lje­nič­kim danima.

Knjiga Ane Marije Pavlović od nepro­cje­nji­ve je etno­lo­ško-kul­tu­ro­lo­ške vri­jed­nos­ti ne samo za Ližnjan i juž­nu Istru, već puno šire, a nje­zin knji­žev­ni zna­čaj izvi­re iz auten­tič­ne želje da se pre­da­nom lite­rar­noš­ću poku­ša shva­ti­ti taj­na ljud­skog postojanja.

I ova, naj­no­vi­ja knji­ga Biblioteke Brnestra pot­vr­đu­je nas­to­ja­nja jed­ne male zajed­ni­ce da se ula­ga­njem u knji­žev­ni rad vlas­ti­tih sta­nov­ni­ka snaž­no potak­ne čita­lač­ku, kri­tič­ku, knji­žev­no-pro­duk­cij­sku i pisa­nu kul­tu­ru tamo gdje je ona naj­u­gro­že­ni­ja, u našoj sva­kod­ne­vi­ci, u našim rural­nim, ali i pri­grad­skim sre­di­na­ma. Biblioteku Brnestra pokre­nu­li su vodi­te­lji knjiž­ni­ce i knji­žev­nog svra­ti­šta Zvona i nari, Natalija Grgorinić i Ognjen Rađen, u surad­nji s Općinom Ližnjan pri čemu je sav autor­sko-ured­nič­ki rad volon­ter­ski dok Općina Ližnjan pokri­va tro­ško­ve tiska knji­ga. “Radimo knji­ge koje su finan­cij­ski odr­ži­ve, dok je nji­ho­va kul­tur­no-obra­zov­na vri­jed­nost od vital­nog zna­ča­ja ne samo za našu nepo­sred­nu zajed­ni­cu”, isti­ču ured­ni­ci bibli­ote­ke zado­volj­ni surad­njom s Općinom Ližnjan koja je u sklo­pu Biblioteke Brnestra u pos­ljed­nih pet godi­na obja­vi­la čak sedam nas­lo­va. “Svaka knji­ga pri­kup­lje­nim dona­ci­ja­ma gra­đa­na pokri­va tro­ško­ve tiska one slje­de­će. Ljudi su svjes­ni da ula­ga­njem u knji­ge zapra­vo ula­žu u buduć­nost svo­je zajed­ni­ce i svo­je dje­ce i to je pra­va lje­po­ta ove naše pri­če”, zaklju­ču­ju ured­ni­ci. Do sada su u Biblioteci Brnesta objav­lje­ni ovi nas­lo­vi: “Potonule pla­ni­ne” Antona Perkova, “Žuta šati­ra­na ruža” Josipa Pipa Škifića, “Uzajamnost” Ane Mokorić, “Tu bi tri­ba­lo pisa­ti nje­zi­no ime” Davora Dužmana, “C. i kr. rat­ni logo­ri 1914. – 1918.” Jose Defrančeskog (reiz­da­nje) i “Vera neve­ra” sli­kov­ni­ca sku­pi­ne auto­ra, naime, uče­ni­ka tre­ćeg raz­re­da liž­njan­ske ško­le šk. god. 2016./2017.

Priredio B. V.